15 Temmuz gecesi yürek sızlatan anons: ‘Şehit ya da yaralı, Yaşar’ı çıkarın!’

Betül Topaklı / Milliyet.com.tr – Yaşar Demiral, 1971 yılında Adıyaman’ın Kahta ilçesinde doğdu. Annesi mesken hanımı, babası ambulans sürücüsü olan Yaşar’ın, 3 erkek bir de kız kardeşi vardı. Birinci, orta ve lise eğitimini Adıyaman’da tamamlayan Demiral, polis olmak istiyordu. İstanbul’a geldi ve polis okuluna kayıt oldu. Eğitimini muvaffakiyetle tamamladı ve 1993 yılında İstanbul Emniyet Müdürlüğü’nde misyona başladı. 1998 yılında evlenen Yaşar Demiral, iki kız bir erkek çocuk sahibi oldu. Mesleğini çok seven polisin eşi ve çocuklarıyla çok memnun bir hayatı vardı. Ta ki 15 Temmuz 2016 yılına kadar…

Söz konusu tarihte Başakşehir Polis Merkezi’nde misyon yaptığını söyleyen Yaşar Demiral, o günü şu sözlerle anlattı: 

“15 Temmuz günü gündüz çalışıyordum. Sabah saat 08.00’de vazifesi teslim aldım, akşam saat 19.00’da bıraktım ve dinlenmek için konutuma gittim. Lakin saat 21.30-22.00 sularında karakol amirimizden direktif bildirileri gelmeye başladı. Bildiride, ‘Bütün vazifeli işçi acil olarak misyonunun başına gelsin’ yazıyordu. Yani yapılan darbe teşebbüsünden benim de o an haberim oldu. Çabucak karakola gittim. Bir müddet karakolda nasıl ve nerede yer alacağımızın planını yaptık. Bizim bölgemizde sakinlik kelam konusuyken, Esenler bölgesinde yoğunluk hâkimdi fakat işçi yetersizliği kelam konusuydu. Bu nedenle yaşanan olaylarla gayret etmede yetersiz kalınıyordu. Esenler bölgesinde bulunan Topkule Kışlası’nda teslim olan askerlerin olduğu ve onları teslim alma misyonunun de bize verildiği bildirildi. İlçe Emniyet Müdürünün talimatıyla Esenler’deki Topkule Kışlası’na ben, üç polis arkadaşım ve 2 komiser yardımcısı misyonlu olarak gittik. Kışlanın etrafında ağır bir kalabalık vardı. Bu yoğunluk işimize pürüz olmadığı üzere bize yardımcı bile oldu. Nizamiyeye girdik. Bizi Kartaltepe Kışlası Kumandanı Piyade Albay Davut Ala Paşa karşıladı. Askerleri alıp karakola getirecektik. Onun öncülüğünde iki-üç binayı denetim ettik. Tam çıkış esnasında çapraz ateşe düştük. Başımızdaki Davut Ala Paşa’nın parmağı koptu ve karnından yaralandı. Bir komiser yardımcısının ayağı, bir polis memurunun kolu parçalandı. Omzumdan ve belimden vuruldum.”

‘VURULDUĞUMDA AKLIMA BİRİNCİ EVVEL OĞLUM GELDİ’

Yaşar Demiral, vurulduğu an olduğu yere yığıldı. Şuuru açıktı ancak hareket edemiyordu. O an aklına birinci olarak 4 yaşındaki oğlu ve ailesi geldi. Oğlu çok küçüktü ve büyürken babasına gereksinimi olacaktı. Bütün hayatı ve ailesi sinema şeridi üzere gözünün önünden geçiyordu. Fakat bir taraftan da çatışma devam ediyordu. Polis arkadaşları onu olduğu yerden almak için 4-5 sefer teşebbüste bulundu. Ama yaşanan ağır çatışma nedeniyle bir türlü yanına gidemediler. Kelam konusu devrin Emniyet Müdürü Mustafa Çalışkan, ‘Şehit ya da yaralı, Yaşar’ı bulunduğu bölgeden çıkarın’ talimatı üzerine olay yerinden alındı. Yaşar Demiral yaralı halde yerde yatarken bir taraftan da telefonu çalıyordu. Arayan eşiydi. Telefonu alıp eşiyle konuşabilirdi lakin telefona yanıt vermedi. Zira ailesini huzursuz etmek istemiyordu.

BELDEN AŞAĞISI FELÇLİ KALDI

Yaşar  Demiral olay yerinden alındıktan sonra hastaneye kaldırıldı ve çabucak ameliyata alındı. 15 gün sonra kendine gelen Yaşar, bir ay hastanede kaldı. Tedavi süreci daha sonra Gülhane Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde devam etti. Toplamda 4 ameliyat geçirdi lakin çatışma esnasında omuriliğine isabet eden kurşunlar nedeniyle belden aşağısı felçli kaldı. Demiral, “Tam manasıyla bir güzelleşme gerçekleşmediği için aşikâr devirlerde tedavi için GATA’ya gittim. Bir ay sonra da Ankara’daki Gaziler Fizik ve Rehabilitasyon Merkezi’nde tedavilerim gerçekleşti. Orada da 1 buçuk ay kadar kaldım. Artık de periyot dönem tedavim için Ankara’ya gidiyorum” diye konuştu.

‘GÖZÜMÜ KIRPMADAN YENİDEN CANIMI FEDA EDERİM’

“Böyle bir olayla tekrar karşılaşsam gözümü kırpmadan canımı feda ederim” diyen Yaşar Demiral, “Görevim olmasından öte vatanımın her karış toprağı kutsal. Biliyorum ki gidecek öbür yerimiz de, öbür vatanımız da yok. Eşim ve çocuklarıma yaşadıklarım ağır geldi, çok etkilendiler. Lakin güçlü durup bana dayanak oldular. Benimle gurur duyuyorlar. Çok şükür kollarımı kullanabiliyorum. Şu anda oğlumla bir arada okçuluk kursuna gidiyoruz. Gün çok fizik tedaviye gidiyorum. Hayat devam ediyor. 25 yılımı bu mesleğe verdim. Lakin şu an mesleğimi yapamıyorum. Manevi olarak hiçbir zahmetim yok lakin Kadir Has Üniversitesi Milletlerarası Alakalar kısmında okuyan kızım maddi olarak beni çok zorluyor. Kızıma burs imkanı sağlanmasını istiyorum” dedi.