Babaannesi için yaptı! Üzerine bina yıkılınca iki kere kalbi duran Emine: ‘Tek kolum bana yeter’

Betül Topaklı / Milliyet.com.tr – Emine Kuş, 2002 yılında Kahramanmaraş’ın Elbistan ilçesinde dünyaya geldi. İki ağabeyi, bir erkek kardeşi olan Emine’nin annesi mesken hanımı, babası ise çiçekçiydi. Konutun tek kızı olması hasebiyle ailenin göz bebeği olan Emine, insanlara yardım etmeyi çok seviyordu. Bu durum onun meslek seçiminde de tesirli oldu. İki yıl evvel Artvin Çoruh Üniversitesi Sivil Savunma ve İtfaiyecilik Yüksekokulu’nu kazanan Emine, bir müddetliğine doğduğu kentten ayrıldı. Lakin okulunun tatil olduğu ya da imtihanlarının bittiği vakitlerde çabucak ailesinin yanına gidiyor, onlarla hasret gideriyordu. Şubat ayında da o denli oldu. İmtihanları biten Emine ailesinin yanına döndü. Lakin bu kere onu doğduğu kentte asrın felaketi bekliyordu. 6 Şubat saat 04.17’de Emine ve ailesi uyuyordu. Yaşanan sarsıntıyla bağırmaya başladığını söyleyen Emine, o günü şöyle anlattı:

“Evde annem, babam, babaannem ve ben vardım. Yaşanan sarsıntıyla uyanıp ‘anne’ diye bağırmaya başladım. Bir taraftan da dua ediyordum. Beşinci katta oturduğumuz için aşağı inemedik, sarsıntının bitmesini bekledik. Bizim binamız yıkılmadı. Sarsıntılar durunca da çabucak aşağıya indik. Abimler de yanımıza geldi. Onların da meskenleri sağlamdı. Elbistan’da yalnızca 3-4 konut yıkılmıştı. Biz de etrafımızda yıkılan meskenlerdeki insanlara yardım ettik. Enkazda kalan çocukları çıkarmaya çalıştık. Toplumsal medyadan kan gereksinimi olan beşerler için paylaşım yaptım.”

İKİNCİ SARSINTIDAN KAÇAMADI

Emine ve ailesinin konutları yıkılmamıştı fakat sokakta kalmışlardı. Hava çok soğuktu ve kar yağıyordu. Üzerlerinde ise onları ısıtacak kalın kıyafetler yoktu. Çabucak otomobile sığındılar. Fakat oraya da yalnızca 5 kişi sığabiliyordu. Bu formda öğleye kadar vakit geçirdiler. Bir müddet sonra da acıktılar. Açık olan bir dükkândan kahvaltılık aldılar. Oturdukları konutun binası sağlamdı. Binanın altında da Emine’nin babasının çiçekçi dükkânı vardı. Oraya gitmeye karar verdiler. Aslında sarsıntılar hiç bitmemişti. Kentte 5 şiddetinde zelzeleler olmaya tüm süratiyle devam ediyordu. Emine ve ailesi de her sarsıntıda dükkândan dışarı çıkıyordu. Lakin ailenin aklına 7.6 şiddetinde ikinci büyük bir zelzele olacağı hiç gelmiyordu. 

‘YAN BİNA ÜZERİME YIKILDI’

İkinci büyük sarsıntı olduğunda Emine’nin aile üyeleri dükkan kapısının çabucak yanında oldukları için dışarı çıkmayı başardı. Fakat bu durum Emine ve babaannesi için geçerli değildi. İkisi dükkânın ileri bölümlerindeydi. Emine babaannesini bırakıp çabucak dükkândan çıkabilirdi fakat o bunu asla yapmazdı. Babaanne 85 yaşında ve Alzheimer hastasıydı. Emine babaannesini dışarı çıkarmak için sürüklemeye başladı. Lakin sarsıntıların çok şiddetli olması onları bulundukları yere tekrar geri götürüyordu. Emine gücünün yettiğince babaannesini sürükledi ve onu kapıya kadar getirmeye başardı. Artık onun için kapıyı açmak kurtulmak demekti. Lakin hiç düşündüğü üzere olmadı. Kapıyı açan Emine’nin üzerine yan bina yıkıldı. Emine o anı şu sözlerle tanım etti:

“Göz gözü görmüyordu. Gözümü biraz araladığımda kolumun paramparça olduğunu gördüm. Annem, ‘Kelime-i Şehâdet getir kızım’ dedi. Üç kez söyledim. Sonrasını hatırlayamıyorum. Enkazda 20 dakika kaldıktan sonra ailem beni kurtarmış. Kolumun kopan kısmını da almışlar. Birinci müdahale Kahramanmaraş’ta yapıldı. Fakat o esnada benim şuurum kapanmış. Kalbim de 45 dakika durmuş. Hekimler 20 dakika boyunca kalp masajı yaptıktan sonra öldüğümü söylemişler. Lakin bir 25 dakika daha kalp masajı yapıp, 2 kez elektro şok uygulamışlar.  Sonrasında ise nabız almışlar. Nabız aldıktan sonra direkt ağır bakıma alındım. Entübe oldum. Sonrasın tekrar 8 dakika üzere bir mühlet kalbim durdu. Hekimler, bu kadar kalp durması sonucunda beyin hücrelerimin ölmesini ve felç kalmamı bekliyordu. Entübe edildikten sonra uyanmamı beklemiyorlardı. Zira çok kan kaybettim. Ailem de kan grubumu unuttuğu için tabipler kan bulmakta zorlandı. Yaşanan çok aksiliğe karşın sonraki gün uyandım. Uyandığımda tabipler, hakikaten ‘Mucizesin’ dediler. Beynimde meyyit hücre olmadığı üzere felçte kalmamıştım. Hatta şuurum açıktı ve konuşuyordum.”

‘KOLUM ANBEAN ÇÜRÜYORDU’

Emine, ağır bakımdan çıkmış, yaşama tutunmayı başarmıştı. Lakin onu çok da kolay olmayan günler bekliyordu. Çabucak helikopterle Adana’ya sevk edildi ve birinci ameliyatına girdi. Çektiği acılar tarifsizdi. Bu nedenle daima uyutuluyordu. Doktorlar Emine’nin kopan kolunun dikilmesi için tüm çabayı sarf etti. Fakat kolda fazla sayıda damar ezilmesi meydana gelmişti.  Bu durum kolun dikilmesine mani oldu. Emine ameliyattan çıkmıştı lakin kolunda çok makûs bir koku vardı. Bu durum onun daima kusmasına neden oluyordu. Anbean kolu çürüyordu. Yaşanan üzücü durum sonraki gün Emine’nin tekrar ameliyata alınmasına neden oldu. Ameliyattan çıkan Emine, iki hafta boyunca daima serumlarla beslendi, su bile içmedi. Ameliyat sonrası koku bir nebze olsun azalmıştı lakin çürüme bir türlü durmuyordu.

Yaşanan bu durum üzerine Emine, Adana’dan Ankara’ya sevk edildi. Hekimler Emine’ye hiperbarik tedavisinin uygulanması gerektiği söyledi. Hiperbarik uygulaması sonrası tekrar ameliyata alınan Emine’ye doku nakli yapıldı. Sırtından ve dizinden kolu için greft alındı. Böylelikle kolunun çürümesi durdu. Bu durum Emine’yi çok keyifli etti. Fakat bir buçuk aydır hastanedeydi ve artık çok sıkılmıştı. Tabiplere daima olarak “Beni konuta gönderin” diyordu.

‘HİÇ İSYAN ETMEDİM’

Hastanede kaldığı müddet boyunca hiçbir ruhsal dayanak almadığını söyleyen Emine, “Yaşadıklarımı büyük bir olgunlukla karşıladım. Kolum hiç aklıma bile gelmedi. Çektiğim acılar, girdiğim çok sayıda ameliyat hiçbirini önemsemedim. ‘Tek kolum kâfi bana’ dedim. Daima şükrettim. En büyük şükür sebebim de ailemin sıhhat olmasıydı. Bu hayat her şeye karşın yaşamaya paha. Bunlar benim başıma neden geldi desem, makus berbat düşünsem ziyanım kendime olur. Düzgünleşme sürecimi uzatırım. Ruhsal olarak kendimi yıpratır,  etrafımı üzerim. Ancak bunların bana faydası olmaz. Ben hiperaktif bir kızım. Gezip, eğlenmeyi çok severim. Bundan sonra da hayatıma o denli devem edeceğim” diyerek hiçbir formda üzülüp isyan etmeyeceğini lisana getirdi.

Doktorlardan mesken müsaadesi aldığını, bayramdan sonra tekrar hastaneye gideceğini anlatan Emine, “Şu anda kolumu kaldıramıyorum. Bu nedenle fizik tedavi sürecim başlayacak. Ödemin atılıp kolumun uygunlaşması ise iki seneyi bulurmuş. Sonrasında kolumu protez için hazırlayacaklar. Depremde kolumu kaybetmeseydim itfaiyeci olacaktım. İşimi çok severek yapacaktım. Lakin artık alanda faal olmam mümkün değil” dedi.