Klişe yok, gerçek var

MÜJDE IŞIL  – Üvey anne ya da boşanmış babanın yeni sevgilisi, klişe formda resmedilmeye açık bir figür. Klasik Yeşilçam’daki neredeyse cadılığa varan kötücüllüğü bir yana, çağdaş anlatılarda da her an gözden çıkarılabilir yan karakter olarak yer bulur kendine genelde. Fransız imali “Les enfants des autres/Başkalarının Çocukları” üvey anne figürünü hem yaralı hem de umutlu bir başkahraman yaparak onun duygusal gelgitlerine, kendi ailesini kurma eforuna odaklanıyor.  

40’larındaki Rachel, bir lisede öğretmendir. Etrafında sevilen bir karakterdir. Gitar dersi alırken tanıştığı Ali ile memnun bir münasebete başlar. Ali’nin evliliğinden Leyla isimli küçük bir kızı vardır. Rachel bu ilgi sayesinde evvel anne olmaya niyetlenir, olmasa bile Leyla’yı kendi kızıymış üzere benimser. Lakin Ali’nin, Leyla’nın annesi Alice ile ilgisi, Rachel’ın hayatını direkt etkilemektedir.  

Sakin ve duygusal 

Rebecca Zlotowski’nin meslektaşı Jacques Audiard ile bağından ilham alarak yazdığı ve yönettiği “Başkalarının Çocukları”, his sömürüsünden kaçınarak karakterinin duygusal çalkantılarına odaklanıyor. Sinemanın başında şen kahkahaları ve gülen gözleriyle hayata bağlılığına şahit olduğumuz Rachel’ın kendi içinde istikrarlı hayatı, Ali ile yeni bir bağlantıya başlamasıyla değişiyor. Ali ile bağlantısında göçmenlik problemleri ya da kültür farkları ağır basacak derken Zlotowski bizi Rachel’ın kırılgan dünyasına dahil ediyor. Bu alakayla birlikte orta yaşta anne olma hevesi tekrar alevleniyor Rachel’ın. Ali’nin kızını o kadar benimsiyor ki Ali bile ondaki bu sahiplenmenin bedelini kavrayamıyor. Sinemada bayanlar bayanların kurdu değil, yurdu olarak konumlanıyor. Leyla’nın annesi Alice, Rachel’a dostça davranıp kalbini açıyor. Münasebetiyle sinemada saf makus bir karakter bulmaz imkânsız üzere. Rachel’ın mukadderatını tayin eden Ali’nin kararı ise suçlamadan çok hayatın olağan akışında resmediliyor.  

Seyircisini ve kahramanını üzmemeyi hedefleyen Zlotowski başkarakterini öğretmen yaparak ‘hayatlara dokunmak’ aksiyonunu öne çıkarıyor. Pekala ya Rachel öğretmen olmasaydı, bu süreci nasıl atlatırdı yahut atlatabilir miydi? Bu kadar müspet kalmayı başarabilir ya da hayatı akmaya devam edebilir miydi? Tahminen de asıl kıssa bu noktada başlıyordur.  

Rebecca Zlotowski’nin sinema lisanı çok hassas, hassas ancak Virginie Efira’nın oyunculuğu olmasa bu kadar etkileyici olabilir miydi, tartışılır. Efira’nın yakın yüz planlarının baskın olduğu sinemada, başından sonuna kadar Rachel karakterinin tüm hislerini algılayabiliyoruz. Bu sene Lumiere Ödülleri’nde En Güzel Bayan Oyuncu seçilmesi şaşırtan olmamış. Ali rolünde Roschdy Zem de başarılı lakin Efira’nın ışığı, oyuncu takımını gölgede bırakıyor neredeyse. Marcello Mastroianni ve Catherine Deneuve’ün kızı Chiara Mastroianni’yi ve jinekolog rolünde tecrübeli belgeselci Frederick Wiseman’ı izlemek de sinemanın hoş sürprizlerinden. 

Pizzacı kaplumbağalar iş başında

1984’den beri hayatımızda olan, mutasyona uğramış dört kaplumbağanın; Leonardo, Michelangelo, Raphael ve Donatello’nun maceraları uzun soluklu çizgi roman serisine, hit çizgi sinemalara, kallavi oyuncak serisine, görüntü oyunlarına ve toplamda küresel gişe hasılatı 1,7 milyon dolarlık altı sinema sinemasına dönüştü. Pizza tutkuları yüzünden yıllar içinde Türkiye üzere kaç ülkede sağlıklı beslenmenin önünü kestikleri tarafında suçlansalar da hayran kitlelerinin gözünde mizahi maceralarının modası eskimiyor. “Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem/Ninja Kaplumbağalar: Mutant Kargaşası” kaplumbağaların yedinci sineması fakat evvelki sinemalara nazaran yeni bir seri başlatma gayesinde. Uzun yıllar insan dünyasından korunan Ninja kardeşler, kahramanca aksiyonlarıyla New Yorkluların kalplerini kazanmak ve olağan gençler üzere kabul edilmek için yola çıkarlar. Lakin üzerlerine bir mutant ordusu salıverildiğinde tüm planları bilakis döner. Animasyonda Jackie Chan, Usta Splinter’ı seslendiriyor.