Mert Aydın yazdı: Baba Gündüz, Lefter görse…

Burada kimin haklı olduğuna dair bir yazı bulamayacaksınız. Mevzunun geldiği noktada bunun bir değeri de yok. Zira taraflar, kılıçları sertleştirmiş bekliyor. Çıkacak karara yalnızca kendileri lehindeyse hürmet duyacaklar. Yoksa, en tanınan türküyü seslendirecekler: “Düşmanlarımız var.”
Tarihi, hele hele futbol tarihini pahalandırmak kolay değildir. Vakit zaman kaynak eksikliği, vakit zaman da varolan kaynakların tarafgirliği baş karıştırır. Bir de üstüne, geçmişin ve bugünün genelde çelişen kıymet yargıları eklenince gözlerimize tuttuğumuz kadronun gözlüğünü takıveririz.
Gazete manşetlerini hatta kulüp tarihini görmezden gelip, “Önemsizdi onlar” kabalığını yapabiliriz mesela. Ya da birebir yıl düzenlenmiş kupalardan iki şampiyonluk verilebileceğini savunma garabetine düşebiliriz. Kendi taraftarımız nasıl olsa sorgulamaz bunları. Bu yıldız sorunu çıktığı sırada Beşiktaş’a 59 öncesi 2 şampiyonluğun zati verildiğini de hakikaten saymayız. İki tarafın da karşı taraftan birinin yazdığı bir yazıyı gösterip, “Adamın gol diyor” demesi de işin olmazsa olmazıdır.
İşine gelen İtalya’yı söyler eski şampiyonlukların sayılması konusunda. Almanya konusu ise her iki tarafın da kendine nazaran yorumladığı bir durumdur. Zira 1963 öncesi şampiyonluklar sayılmasına rağmen, yıldız hesabına konulmaz.
Koskoca saygıdeğer tarihçiler, arşivciler, yöneticiler muhakkak bir noktadan sonra kendi tuttukları kadronun lehinde bir toplumsal baskı yaratabilmenin peşinde koşuyor. İçi boş sloganlar üreten “embedded” medya mensuplarını saymıyorum bile.
Peki neden? Cevap o denli taraftarın hayal ettiği üzere emekle, hürmetle ilgili değil. Şampiyonluk sayısının artması yayın gelirinde de artış manasına geliyor. Emin olun 59 öncesi avantajlı olan Galatasaray olsa birebir insanları şu andaki fikirlerinin zıddını savunurken görebilirdiniz.
Son periyodun dünyada yükselen “değeri” post-truth. Toplumsal medyanın da yardımıyla her bahiste dezenformasyonu size inananlara yedirebilmeniz mümkün. Bugün Facebook’ta, Instagram’da, Twitter’da futbol grubu tutmayı bir dini inanış haline getirenlere işlerine gelecek her şeyi onaylatmak mümkün. Toplam 45 saniyelik bir araştırmayla zıddının hakikat olduğunu öğrenmek mümkün olsa bile.
Bu kadar çatışma çıkması, kuralsızlığın karar sürdüğü futbolumuzda olağan. Şampiyonluğun sayılabilmesi için kıstaslar konulmuş mu? Yahu geçen dönem herkesin tıpkı kaidelerde yarıştığı ligde küme düşmeyi kaldıranlar mı kıstası belirleyecek? Bu türlü bir kıstas olmayınca her iki taraf da kendi işine gelen bir kıstası uyduruyor. Yanında rakip kadroya hakaret de ederseniz tamamdır. Bir suyundan koymanız eksiktir.
Tartışmalarda ve sloganlarda isimleri geçen Baba Hakkı’nın, Baba Gündüz’ün, Lefter’in ve oburlarının bugünkü tartışmaların indiği seviyeyi görseler, birer Osmanlı tokadıyla televizyona çıkanları susturacağına da inancım sağlam. Onlar yaşarken pek umursanmamış o kupaların peşinde koşanlar ya da kıymetsiz görenler, sular çekildikten sonra ne diyecekler? Şakşakçı 13 yaş (ya da IQ) ortalamalı güruh onların ismini bir daha hatırlayacak mı?
Hepsinden daha berbatı, karar vermesi gerekenin ehliyeti konusu… Alana hengame etmeye inen koskoca yöneticilere komik cezalar veren, işlerinin kulüplerin tabanlarıyla ilgilenmek olmadığını sav edenler, bu kararı nasıl verecek? Bilemeyiz. Ancak şu bir gerçek ki, ülkenin bir kısmı bunu geçerli saymayacak ve hatta ciddiye almayacak. Benim asıl tasam, 50-60 yıl sonra torunlarımızın bu yaşananlara bakıp, “Saymasak mı sanki 2020’lerdeki şampiyonlukları” demeleri…