Mert Aydın yazdı: ‘Filenin Sultanları’ sporun kahramanları

22 Eylül 2003 Ankara. Avrupa Bayanlar Voleybol Şampiyonası tüm süratiyle sürüyor. Türkiye, Romanya ve Sırbistan-Karadağ manilerini set vermeden geçmiş turnuvanın favorilerinden Rusya önüne çıkıyordu.

Ankaralı voleybolseverler, salonu hınca hınç doldurmuştu. Bir yandan telafisi olan bir maçtı, başka yandan kazanılırsa grubu nerelere götüreceği kestirilemezdi.

Açıkçası turnuva öncesinde kamuoyunun ne bekleyeceği konusunda bir fikri yoktu. Voleybolu takip eden bir avuç gazeteci dışında bu sporun talihinin radikal biçimde değişebileceğini öngören kimse de yoktu aslında. Aslında sinyaller gelmeye başlamış, kulüp kadrolarımız Avrupa’da ses getirir olmuştu. Gerçekten 1999’da Eczacıbaşı, Avrupa Kupa Galipleri Kupası’nı müzesine götürmüştü.

İlk sette olağanüstüydü kızlar. Gencecik Neslihan Demir, voleybol dünyasının yeni yıldızı olacağını gösteriyordu. Bahar, fevkalade paslarıyla Neslihan’ı, Natalia Hanikoğlu’nu, Aysun’u, Özlem’i besliyor, Gülden liberoda Ruslara geçit vermiyordu. 25-21 bitiyordu birinci set. Kenarda koç Reşat Yazıcıoğulları yerinde duramıyordu adeta.

Reşat Hoca ve grup için turnuva öncesi yaşananlar bir kabustan farksızdı aslında. Asıl başantrenör Deniz Esinduy, hazırlık kampında kalp krizi geçirerek hayatını yitiriyordu. Teknik takım ve oyuncular hem kahrolmuşlar hem de bu durumu nasıl atlatmaya çalışacaklarını planlamaya başlamışlardı. Deniz hocanın yardımcısı Reşat Yazıcıoğulları da tecrübeli bir teknik adamdı.

Türk Ulusal Ekibi yalnızca tecrübeli oyunculardan konseyi değildi. Alt yapılardan gelen dinamik gençler de vardı. Neslihan’ın Esra’ya, Gülden’den Seda’ya bu enerjik kızlar, takıma dinamizm akışı yapıyordu. İkinci set 25-22 lehimize bitiyordu. Voleybolu âlâ bilen Ankara seyircisi, tarihi bir ana tanıklık ettiğinin farkındaydı fakat Rusya, Olimpiyat, dünya ve Avrupa şampiyonlukları olan bir devdi ve maç bitmeden kazanma sevinci yaşamak hakikat değildi.

Maçlar oynandıkça yalnızca Ankara değil tüm Türkiye, ulusal ekibin peşinden gitmeye başlamıştı. Ekran başından milyonlar, voleybolcularımızın isimlerini ezberliyordu. Bilhassa de küçük yaştaki kızlar…

Üçüncü set çok çekişmeliydi. 26-24 kazandık. İnanılmaz bir sevinç vardı. Tahminen de şampiyonluk sevinciyle muadil bir coşku. Mikrofonlar uzanıyordu oyuncularımıza. Deniz Hoca’ya gönderiyorlardı zaferi. Ancak grubun en tecrübeli isimlerinden Mesude tahminen çarpıcı ve gerçekçi bildirisi veriyordu, “Bugüne kadar daima babalar oğullarını futbola götürürdü. Artık anneler kızlarını voleybola götürecek”.

Milli kadro finale kadar gitti o turnuvada. Polonya’ya kaybedip gümüş madalya kazandık. Ve bir daha geriye bakmadı Türk bayan voleybolu. Mesude’nin dediği üzere yurdun her noktasında anneler kızlarını voleybol okullarına götürdü, götürüyor. Durmadan çalışan bir fabrika var. Kızlarımız, dünyanın en yeterli oyuncularını getiren kulüplerinde yer buluyor, çatır çatır oynuyor. Vakıfbank, Eczacıbaşı, Fenerbahçe, Avrupa ve dünya şampiyonluklarını alışkanlık haline getiriyor. Filenin Sultanları onların ismi.

Futbolda ve basketbolda alt yapılardaki muvaffakiyetleri A Ulusal Grup düzeyine çıkarmakta zorlanıyoruz. Voleybol, öteki grup sporlarına gerçek manada ders veriyor. Neslihan üzere, Beğenilen üzere, Naz üzere dünya çapında yıldızlar, sporu bırakıyor yenileri çıkıyor. Ah o gitti, bu gitti demiyoruz. Tekrarlamakta bir sakınca görmüyorum. Dünyanın en âlâ voleybolcularının oynadığı ligimizde o yıldızlardan rol çalıyorlar. Bu türlü olunca maçları saat kaçta olursa olsun kaçırmıyor sporseverler.