Sıfır konutunu tek kuruş almadan açan madenci: ‘Ölmeseydi Oruç ablayı getirecektim’

Betül Topaklı / Milliyet.com.tr – Mustafa Keten, 1982 yılında Amasya’nın Aktaş Köyü’nde dünyaya geldi. Dört kardeşi olan Mustafa’nın annesi konut hanımı, babası ise çiftçiydi. Lise eğitimini tamamlayan Mustafa, babasıyla birlikte çiftçilik yapmaya başladı. 22 yaşına geldiğinde ise hayatını Aslıhan Keten ile birleştirdi. Çiftçilik yapıyordu lakin hayat kuralları o yıllarda çok zordu. İş aramaya başladı. Amasya’da maden ocakları vardı lakin madencilik meşakkatli bir meslekti. Madende çalışmak Mustafa için son seçenekti lakin öteki dermanı de yoktu. 2008 yılında Amasya’nın Suluova ilçesindeki bir kömür madeninde çalışmaya başladı. Eşi ve üç çocuğu ile keyifli bir hayatı vardı. Mustafa, merkez üssü Kahramanmaraş olan 7.7 büyüklüğündeki sarsıntıda ise tekrar yerin altında vardiyadaydı. Amasya’da da sarsıntı önemli formda hissedilmişti lakin 11 vilayette taş üstünde taş kalmamıştı. Mustafa, 6 Şubat gününü şöyle anlattı:

“İş yeri sahibi enkaz altında kalanları kurtarmaları için öncelikle madenin arama kurtarma takımını sarsıntı bölgesine gönderdi. Mesaim bittiği için ben de konutuma gittim. Öğlen saatleriydi. Yemek yiyecektik. Sarsıntı oldu. Yani 7.6’lık zelzeleye Amasya’daki konutumda hissettim. Yaşanılan ikinci sarsıntı sonrası yıkımların artması sonucu iş yerinden yeni bir haber geldi. Yaklaşık 60 kişilik bir grubun hazır olması gerektiğini söylediler. Sarsıntının ikinci günü yola çıktık ve gece saat 03.00 üzere Adıyaman’a vardık. Çabucak sarsıntının yerle bir ettiği Umutkent Sitesi’ne gittik. Üç bloklu sitede enkaz altında kalan iki şahsa ulaştık. İlerleyen saatlerde ise canlı olan bir bayana daha ulaştık. İsmi Oruç’tu. Ben ona ‘Oruç abla’ diye hitap ediyordum. 4 gündür enkaz altında olan Oruç ablayı gördüğümde boğazına kadar molozlara gömülüydü. Benden su istedi. Enkaz altında kalan birine su verilmemesi gerektiğini biliyordum. Ferahlatmak için yüzüne su sürdüm. Yaklaşık olarak 6 buçuk saat boyunca onu enkazdan çıkarmak için gayret ettik. Sonunda da başardık.”

‘ÖLMESEYDİ ORUÇ ABLAYI AMASYA’DAKİ MESKENİME GÖTÜRECEKTİM’

Madenciler kara gün dostuydu. Göçüğün ne demek olduğunu en uygun onlar biliyordu. Mustafa ve arkadaşları da 9 gün boyunca Umutkent Sitesi’nde arama-kurtarma çalışması yaptı ve 43 hanelik siteden 9 kişiyi canlı olarak çıkarmayı başardı. Mustafa, zelzele bölgesindeyken Amasya’daki eşini aradı. Burada insanların durumunun çok makus olduğunu ve bir formda onlara yardımda bulunmak istediğini söyledi. Eşi bu durumu memnuniyetle kabul etti. Mustafa’nın fikri, enkazdan sağ salim çıkardığı Oruç ablasını Amasya’daki konutuna götürmekti. Tedavisi bittikten sonra otomobiliyle gelip onu hastaneden alacaktı. Lakin bu, hiçbir vakit gerçekleşemedi. Zira yaşlı bayanın hastaneye götürülürken kalbi durmuş ve hayatını kaybetmişti.

Oruç ablasının vefatına çok üzülen Mustafa, sarsıntı bölgesinin atmosferini solumuştu bir defa… Depremzedelerin yardıma gereksinimi vardı. Bir şeyler yapmalıyım diye düşündü ve eşine sarsıntı bölgesinden ‘çocuk sahiplenelim’ teklifinde bulundu. Eşi kabul etmişti fakat bu sürecin uzun sürdüğünü öğrendiler. Depremzedelere yardım etmek için öteki yollar aramaya başladılar. Alışılmış geç olmadan da buldular.

“Ben, eşim ve 3 çocuğum Kerimoğlu Köyü’nde tek katlı baba yadigarı bir meskende yaşıyoruz. 14 yıl boyunca maden ocağında çalışıp biriktirdiğim tüm parayla iki yıl evvel Amasya’nın Suluova ilçesinden sıfır bir daire aldım. Meskenin eşyalarını almıştık fakat kombi üzere birtakım eksikleri vardı. Bunları da bugünkü kurallarda tamamlamak epey güç. Maddi olarak buna hazır değildik lakin konutumuzu depremzede aileye açmaya manevi olarak hazırdık. Bu durumu bir formda çözmemiz gerektiğini düşündük ve yaklaşık 50 civarındaki küçük baş hayvanımızın bir kısmını satarak meskenin eksiklerini tamamladık.”

Aslıhan Keten (solda) – Gülcihan Yüksel (ortada) – Mustafa Keten (sağda)

SIFIR DAİRELERİNİ DEPREMZEDE AİLEYE AÇTILAR

Mustafa ve eşi Aslıhan’ın, sıfır daireleri için hiçbir kira beklentisi yoktu. Tersine depremzedenin öbür eksikleri için de canla başla yardımcı olmaya hazırlardı. Çift, yakınlarından Gülcihan Yüksel ve üç çocuğunun Amasya’da konut aradığını öğrendi. Çabucak onlarla bağlantıya geçti. Gülcihan’ın eşi polisti. Eşinin vazifesi hasebiyle 15 Ağustos’ta Hatay’a taşınmışlardı. Zelzeleye de burada yakalandılar. Gülcihan sarsıntı anında yaşadıklarını şu sözlerle anlattı:

“Bir anda gelen güm sesiyle neye uğradığımızı şaşırdık. Küçük kızım bağırmaya başladı. Eşim, hepimizi çocuk odasına bazanın yanına topladı. O esnada odadaki eşyalar devrilmeye başladı. Yaşanan sarsıntılar sonrasında eşim, ‘Ölme ihtimalimiz çok yüksek, sağ kalanlar birbirlerine sahip çıksın’ dedi. Ben de eşime, ‘Öyle şeyler söyleme bir şeyler yap’ dedim. Bulunduğumuz odanın kapısı kilitlendi lakin odanın duvarı yıkıldığı için salondan çıkış yapabildik. Üstünü üç, altını üç kat kilitlediğim dış kapım ise açıktı. Biz ve apartmandaki herkes aşağı inmeye başladı. Kimi komşularımızın kapısı kilitlendiği için çıkamadılar onlara yardım ettik. Merdivenler moloz yığınıydı. Beşinci kattan aşağı inmeye çalışırken tekrar güçlü bir halde sallanmaya başladık. Eşim, ‘Kimse gerisine bakmadan aşağı insin’ diye bağırdı. Çok şükür sağ salim bir halde tüm apartman aşağı inmeyi başardık.”

‘EV ARAMAKTAN ÇOK BUNALMIŞTIM’

Depremzedeleri dışarıda ise şiddetli bir yağmur bekliyordu. Gülcihan ve üç çocuğu bir gece Hatay’da kaldıktan sonra baba meskeni olan Amasya’ya gitti. Polis eşi ise onlarla birlikte gelmedi. Zira Adıyaman’da yardıma muhtaçlığı olan çok sayıda insan vardı. ‘Onlara yardım etmeliyim’ diye düşündü. Gülcihan 10 gün baba meskeninde kaldıktan sonra mesken aramaya başladı. Babası bu durumu beğenilen karşılamamış, ‘Bizim yanımızda kal’ demişti lakin Gülcihan çocuklarının ders çalışırken rahat etmesini istiyordu. Hemen ev aramaya başladı. Konut ararken de birtakım kriterlere (yeni bina olması, altında dükkan olmaması gibi) dikkat ediyordu. Zira o ve ailesi sarsıntıya yakalanmış, vefatla burun buruna gelmişti. Gülcihan, çok konut bakmış lakin istediği üzere bir yer bulamamıştı. Bu durum onu bunaltmıştı. Lakin arkadaşından gelen telefon Gülcihan’ı bir nebze de olsa rahatlattı. Zira istediği kriterlerde bir mesken vardı.

‘MANEVİYATI ÇOK YÜKSEK İNSANLAR’

Yakınları Gülcihan ile Mustafa’yı bir ortaya getirdi. Gülcihan meskeni kiralamak istediğini söyledi. Mustafa, madenci olduğunu, kendisinin de sarsıntı bölgesinden geldiğini, içinde bulunduğu güç durumu çok yeterli anladığını söyledi. Mustafa ve eşi ile müsabakasının büyük talih olduğunu söyleyen Gülcihan, “Mustafa abi, bu meskende istediğimiz kadar kalabileceğimizi söyledi. Kirasını ödemimi de kabul etmedi. Mustafa abi ve eşi büyük bir hevesle sıfır mesken almış. Ben bir bayan olarak sıfır konutumda kendim oturmak isterdim. Aslıhan abla ise bizim oturmamızı istedi. Maneviyatları çok yüksek beşerler. Konutun içinde ankestraden salon ekibine kadar her şey var. Aslıhan abla, bunların hepsini kullanabileceğimizi söyledi. Lakin ‘Asla kullanmam’ dedim. Mustafa abi bizi çarşıya götürdü. Dükkanları gezip meskenin eksiklerini aldık. Paklığını yapıp iki gün içinde de oturduk. Allah onlardan razı olsun” dedi.

“Hayata sıfırdan başladık. Kızlarım için, eğitimleri için inşallah düzgün olur. Büyük kızım fen lisesi mezunu, Sinop’ta ilköğretim matematik öğretmenliği okuyor. Ortanca kızım lise 3’üncü sınıfta. İki kızım da çok başarılı bir öğrenci oldular, daima takdir getirdiler. Oğlum 6 yaşında, ana sınıfında. Benim için en büyük miras onların meslek sahibi olmaları. 22 yıllık evimdeki her şey gitti, hayata tekrar doğmuş üzere başlıyoruz. Sıhhatimiz yerinde şükür, gayret ve çabayla hayata tutunmaya devam edeceğiz.”