Uç uç mavi böcek
MÜJDE IŞIL – Blue Beetle birkaç basamaktan geçip günümüze gelen bir üstün kahraman. 1939’da birinci kere okurla buluşan “Blue Beetle” çizgi serisinde kahraman Dan Garret isimli polis memuru. 1964’te eski Mısır’dan bir böcek ısırınca muhteşem güçlere kavuşan arkeolog Dan Garrett’e dönüşüyor. 1966’da onun kabahatle uğraşını, öğrencisi Ted Kord devralıyor. DC Comics en son güncellemeyi 2006’da yapıyor. Böylelikle uzaylı bir böcek tarafından ısırılan Meksikalı Jaime Reyes ortaya çıkıyor.
Film, hukuk eğitimi alan Jaime Reyes’in ailesinin yanına dönmesiyle başlıyor. Ailesi maddi olarak sıkıntı durumda. Jaime onlara dayanak olmak için çalışırken yaşadıkları kentin ve ABD’nin en güçlü ailesi Kord’larla tanışıyor. Lakin bu tanışıklık ona para yerine bedenine yerleşip muhteşem güçler kazandıran bir böcek getiriyor. Büyük güç de büyük düşman…
Aileni kurtar yeter!
DC kozmosunun “Blue Beetle”ı pek çok muhteşem kahramanı anımsatıyor. Böcekten kazandığı güç ile Örümcek Adam’ı, her şeye şaşıran edasıyla Deadpool’u, güçlerini keşfetme macerasıyla Shazam’ı, kötücül taraftaki askeri güçle Iron Man’i selamlıyor. Başkahramanın Meksikalı olması, bilhassa yakın devir açısından yenilik taşıyor. Yalnızca ABD’de değil neredeyse tüm dünyada göçmenliğin artması, onlara uygulanan insanlık dışı muamele vs. Meksikalı muhteşem kahramanın varlığını daha enteresan yapıyor elbette. Ancak sinema bunun altını doldurmakta zorlanıyor.
Reyes Ailesi’nin oturduğu mahallenin yanı başında dikilen gökdelenler, zenginlerin yoksulların alanlarına göz dikmesi üzere toplumsal tenkitler sinemanın başında kendine yer bulup sonrasında unutuluyor. Üstüne, bireysel/ailesel kurtuluşun gözümüze sokulup öbür göçmenlerin durumunu görmemeyi tercih ediyor sinema. Zenginler yoksulların anlık ziyanlarını tazmin ettiyse öbür bir sorun kalmamıştır üzere bir çıkarıma bağlıyor kıssayı. Yani Meksikalı bir kahraman olmasa da olurmuş. Yalnızca bir yerde bu vurgu işliyor. O da aile olmaya dair yapılan övgü. Meksikalı ailenin kötülerle uğraşı, muhteşem kahramanlar birliğinin halka inmiş versiyonu üzere tasarlanmış. Sinemanın baş berbatı bayan olunca bunu dengelemek için karşısına bayanlar gücü çıkarılmış. Böylelikle me too hareketiyle bağ kurulmaya çalışılmış. Yalnız bu noktada da özgün bir anlatıdan bahsetmek sıkıntı. Jaime Reyes’in ninesinin sinemadaki hâli, “Stop! Or My Mom Will Shoot/Dur! Yoksa Annem Ateş Edecek”teki Estelle Getty’nin kopyası. Mekanik tek kişilik ordu sorununun “RoboCop” ile benzerliği de gözlerden kaçmıyor elbette. Sinemanın duygusallığa bağlandığı yerlerde temponun düşmesi de kopukluk yaratıyor.
Angel Manuel Soto (yönetmen) ve Gareth Dunnet-Alcocer (senarist) üzere pek deneyimini duymadığımız isimlerin elinden çıkan ve aslında dijital platform için yapılıp sonradan perdeye terfi eden “Blue Beetle”, sinemanın harika kahraman aleminde kolaylıkla unutulmaya yakın dursa da eğlenceli iki saat vaadini yerine getiriyor. Susan Sarandon, Sharon Stone için düşünülen kötücül rolde sinemanın düzeyini yükseltiyor. Jaime Reyes’i canlandıran ve “Cobra Kai” diziyle tanınan Xolo Maridueña ve Jenny Kord rolündeki Bruna Marquezine sempatik bir ikili olmuş.
Carmen geri dönüyor
“Aftersun” ile yıldızlaşıp bir de Oscar adaylığı kapan Paul Mescal’in geçen sene rol aldığı sinemalardan biri “Carmen”. Mescal rol almasa sinemanın kendisi merak uyandırır mıydı, kuşkulu. Aslında çağdaş bir “Carmen” uyarlaması savında sinema. Bir yandan da Carlos Saura estetiğine yaklaşmaya çalışıyor.
Baş kahramanları iki âşık kaçak. Carmen annesi öldürüldükten sonra ABD sonunu geçip annesinin arkadaşına sığınmaya çalışıyor. Aidan ise Afganistan’da vazife yapmış bir asker. Lakin sinemada yaralı ruh olarak tanımlanan iki karakterin sıkıntısını anlayamıyoruz. Carmen’in peşinde neden silahlı adamlar var? Aidan Afganistan’da ne yaşadı da bu hâle geldi? Altı doldurulamayan senaryo, dansla ve Saura estetiğiyle süslenmiş. Ancak ne dans sineması, ne müzikal ne de bir aşk trajedisi çıkabilmiş ortaya. Pedro Almodóvar’ın değişmez oyuncusu Rossy de Palma’nın varlığı dikkat çekse de senaryonun dağınıklığını kurtaramıyor. Umarız Paul Mescal, “içine kapanık delikanlı” kalıbından sıyrılarak bundan sonraki mesleğinde daha seçici olur.