‘Yaşadığı sürece yeşermeli insan’
SERAY ŞAHİNLER- Ressam Su Yücel, Galeri Diani’de açılan yeni standı “Yakalanan Zaman”da yaşadığımız, akıp giden vakti kayıt altına alıyor. Yücel, kendi hayatından kesitleri, tecrübelerini, zihninde kalanları ve ‘dünyanın hâlini’ anlatıyor fotoğraflarında. İstanbul’u, günlük hayatta hepimizin karşılaştığı insanları, doğayı, ağaçları resmeden ressam yitip giden her anın bedelli olduğunu hatırlatıyor. Şair Can Yücel’in kızı Su Yücel birebir vakitte bir belgeselci, fotoğrafları de bugünü kayıt altına alan birer doküman üzere âdeta… Sergiyi gezerken hayattan bir günümüze bakıyoruz… Durup düşünmeyi, başımızı kaldırıp etrafa bakmayı anımsıyoruz…
*“Yakalanan Zaman”ın vakitte seyahati nasıl başladı?
Serginin ismini “Yakalanan Zaman” koydum. Fotoğraf yapmak benim için günlük tutmak üzere bir şey. Atölyemden konutuma giderken sokakların gürültüsünü, seslerini, renklerini takip ettim. Bir canlılık var. İstanbul çarpıcı bir değişim içinde lakin her vakit hoşluğunu ve gizemini koruyor. Çocukluğumda seyrettiğim bir günbatımını hâlâ bulabiliyorum. Güya geçmiş geri geliyor üzere. Bu değişiklik bana vakti da hatırlatıyor. Anıt ağaçları için de bir belgesel yapmıştım. Anıt ağaçlarında da çok yumuşak ve dingin bir vakit vardır. Kim bilir neler yaşamışlar ve bizden sonra nelere şahit olacaklar… Ağaçlardaki o öteki vakit dilimi vaktin ne kadar kırılgan, hassas ve affedici olduğunu hissettirdi bana. Bütün bu yaptığım fotoğraflarda şahit olduklarımdan, yaşadıklarımdan ve hissettiklerimden benden kalanlar var.
Su Yücel fotoğraf yapmanın günlük tutmak üzere olduğunu söylüyor.
*Özellikle pandemi süreci doğa-zaman münasebetini yine yorumlattı bize. Artık bir şeylerden kaçınca tabiata sığınıyor üzereyiz, ne dersiniz?
Dünyada çok süratli bir değişim var. Pandemiden evvel başladı aslında bu değişim. Tabiatın bir vakti var. Onun vaktine uygun yaşamanın gerektiğine inanıyorum. Kendimizi ve etrafımızı biraz fazla yıprattığımızı düşünüyorum. Çok ‘ben’e odaklıyoruz. Kendimizi çok büyütüyoruz. Bunu da söylemek istiyorum.
*Sergideki işlere bakınca bu motivasyonunuzu görmek mümkün; siz nasıl motive oluyorsunuz?
Ben daima bakıyorum: Tabiata, denize, ağaca, zamana… İstanbul, Marmara esasen çok hoş. Bir boşluğa bakıyorum, dayanılmaz bir şey. Bakmak çok kıymetli. Pandemide İstanbul üstüne çalıştım. Tarlabaşı sokakları, çeşmeler, turistler, valizler var bu stanttaki işlerim ortasında. Valizler çok dikkatimi çekiyor mesela. Tarlabaşı’nda gördüğüm bayanlar var… Atölyemin önünde çok hoş bir Arap kız gördüm ve onu çizdim. Daha sonra da anıt ağaçları girdi devreye… Zonguldak, Elazığ, Malatya’da şahit olduğum o ağaçlar…
*“Yakalanan Zaman”ın kelamı nedir sanatseverlere?
Dünya daima sıkıntı bir yerdi fakat umut her vakit vardı. Umut olmadan yaşanmadığını düşünüyorum. Hayata umutla bakmak değerli… Herkesin bir vakti var, o vakitte yaşıyorsunuz. Onu en yeterli halde, üreterek yaşamak değerli. Yaşadığı sürece yeşermeli insan.
‘Yaptığın işi en yeterli halde yap’
*Babanız Can Yücel’in hayata bakışından, sanatından nasıl etkilendiniz?
Perspektifi çok güzel, süratli kavrayan, eğitimli bir isim Can Yücel. Birebir vakitte kavrama hassasiyeti de çok yüksek. Bana daima söylediği şey vardı: “Yaptığın işi en güzel formda yap. Düşün.” Çok titiz bir insandı. Potansiyelinin en güzelini ortaya koymalı insan. Zira inişleri, çıkışları olabiliyor. İşte orada neyle neyi birleştireceğimi çok daha âlâ öğrendim. Zira sanatçı meskeninde büyüyünce iniyorsun çıkıyorsun; ayakta kalma, başa çıkma yetin gelişiyor. Daima kendini yenileyen ve umutlu bir adamdı babam.