Kim daha efsane?

Müjde Işıl – Sinemanın yaşayan efsaneleri desek, aklımıza birinci gelen oyuncular hiç kuşkusuz Robert De Niro ve Al Pacino olur. Sinema tarihinde de şahsî tarihimizde de devasa bir yere sahipler. İkisi de 80’lerindeler, benzeri yollardan geçmişler, birbirinden usta direktörlerle çalışmışlar. İki oyuncu ortasında tercih yapmak üzerine en hakikat saptama şu olabilir: De Niro ya da Pacino ortasında seçim yapmak, sinema tarihi açısından bir nevi “Sophie’nin Seçimi”nde olmak gibi…

Pacino ve De Niro tıpkı jenerasyondan sayılır. Pacino 1940, De Niro 1943 doğumlu. Hayatlarında o kadar çok ortak nokta var ki… İkisi de New York’ta doğmuş, ikisinin de ailesi İtalyan kökenli ve ikisi de küçükken ayrılmış ebeveynlerinin tek çocuğu. İkisi de Lee Strasberg’in Actor’s Studio’sundan eğitim almış birer metot oyuncusu. İkisi de sinemanın güzel çocuğu, uygunluk timsali kahramanı, romantik jönü olmadan tam bilakis defolu kişilikleri, antikahramanları canlandırarak inanılmaz bir meslek inşa etti. Pacino’nun tiyatro deneyimi onu bir üst düzeye taşırken De Niro’nun sinemada Pacino’dan daha çeşitli karakterlere hayat vermesi esas avantajı.

De Niro ufak ufak ısınmaya başladığı sinemada birinci başrolünü ‘60’ların sonunda Brian De Palma’nın “The Wedding Party”sinde alıyor. Al Pacino ise birkaç yıl öncesinden itibaren tiyatro sahnesinde oyunculuk tecrübesi kazanıyor. İkisinin de yıldızı ‘70’lerde parlıyor. Pacino, Coppola’nın “Baba”sı ile De Niro da Scorsese’nin “Arka Sokaklar”ı ile dikkat çekiyor. Sonrasında De Niro “Taksi Şoförü”nde, Pacino da “Baba II”de oynadığında periyotlarının yıldızı olarak anılmışlardı artık. ‘80’lerden itibaren ikisi de devleşiyor. Pacino “Yaralı Yüz”, “Carlito’nun Yolu” başta olmak üzere kanun dışı karakterlerle bütünleşiyor. Kötücüllüğün hudutlarını zorlamayı o kadar seviyor ki “Şeytan’ın Avukatı”nda şeytanın ta kendisini canlandırıyor. Bir yanda da “Frankie and Johnny” ve “Kadın Kokusu”nda sakin, yaralı kalbini gösteriyor. De Niro da “Bir Vakitler Amerika” ve “Goodfellas” üzere gangster ve kabahat sinemalarında mükemmeller yaratsa da “Avcı”, “Kızgın Boğa”, “Komediler Kralı” üzere farklı üsluplarıyla da kalıcı olmayı başarıyor. Bir de fizikî değişim konusunda Pacino’dan daha tezli.

Oscar yarışı

De Niro’nun ikisi En Güzel Yardımcı Erkek kategorisinde toplam yedi adaylığı var ve Oscar Ödülü’ne Pacino’dan evvel kavuştu. 1975’te “Baba II” ile En Yeterli Yardımcı ve 1981’de “Raging Bull” ile En Yeterli Erkek Oyuncu Oscar’ı kazandı. Al Pacino’nun dördü Yardımcı Erkek Oyuncu olmak üzere dokuz Oscar adaylığı ve 1993’te “Kadın Kokusu” ile kazandığı En Uygun Erkek Oyuncu Oscar’ı var. Birlikte rol aldıkları “İrlandalı”da De Niro adaylık çıkaramazken Pacino, Yardımcı Erkek kolunda Oscar adayı oldu.

İkisi de karizmatik mesleklerini güldürüye çevirmekte beis görmedi. Güldürü tarafında De Niro’nun daha başarılı olduğu aşikâr. Çünkü Pacino “Jack and Jill”deki hâliyle yerin tabanına batırılırken De Niro “Anlat Bakalım” ve “Zor Baba” ile seriye dönüşen güldürülerde oynadı. Lakin rotayı güldürüye çevirdiğinden beridir yüzünde asılı kalan müstehzi tabir, bir noktadan sonra bıktırmıyor da değil hani…

Muhteşem ikili, 20’li yaşlarından beri birbirlerini tanıyor ve yakın arkadaşlar. Röportajlarında birbirlerini çok sık göremeseler bile bir ortaya geldiklerinde çok şey paylaştıklarını ve hayatları boyunca birbirlerini desteklediklerini söylüyorlar. Arkadaşlıklarının, oyunculuk mesleklerini beslediğine inanıyorlar. Buna şahit olabildiğimiz için en memnun bize.

İki dev tıpkı filmlerde

Francis Ford Coppola imzalı ve 1974 tarihli “Baba II” Robert De Niro ve Al Pacino’nun kâğıt üzerinde tıpkı sinemada oldukları birinci üretim. Ancak bir sahnede bile birlikte görünmediler. Zira De Niro, geriye dönüşlerde Vito Corleone’nin gençliğini canlandırırken Pacino ise babası Vito Corleone’den sonra mafyayı devralan oğul rolündeydi. Yani tarihî açısından tıpkı karede denk gelmeleri imkânsızdı. Karşılıklı oynadıkları birinci sinema ise Michael Mann’in 1995 tarihli aksiyon klasiği “Büyük Hesaplaşma”. Pacino’nun canlandırdığı dedektif Vincent Hanna, De Niro’nun canlandırdığı karizmatik soyguncu Neil McCauley’nin peşine düşüyordu. Tıpkı masada buluştukları sahne, sinemanın unutulmaz karelerinden biri oldu. Birtakım sinemaseverler, De Niro’nun karakterini vurduğu için Pacino’yu hâlâ affetmedi. Bu başyapıttan yaklaşık 10 sene sonra Jon Avnet’in yönettiği “Orijinal Cinayet(ler)”de başrolleri paylaştılar. Adaletten kaçanları infaz eden bir seri katilin belgesi üzerinde çalışan iki deneyimli dedektifi canlandırdılar. Lakin bu sinemadan ne eleştirmenler ne seyirci ne de kendileri mutlu kaldı. Bunun hayal kırıklığını unutmak için 10 yıl geçmesi gerekiyordu. Bir diğer yaşayan efsane, Martin Scorsese onları “İrlandalı”da buluşturdu. Yıllara yayılan bu cürüm kıssasında gençleştirme teknolojisiyle perdeye geldiler. De Niro kamyon şoförlüğünden tetikçiliğe uzanan Frank Sheeran’ı, Pacino da emekçi sendikası başkanı Jimmy Hoffa’yı canlandırdı.